No więc to mój ostatni dzień błogiego leniuchowania w domu, ponieważ jutro idę do szkoły po przerwie na odchorowanie. W sumie, to mama powiedziała, że mogę jeszcze zostać, ale ja chcę iść bo nie czuję się już tak źle jak parę dni temu, a poza tym chcę się spotkać z moją koleżanką D, która jest bardzo fajna. W sumie, dopiero co ją poznałam, co jest dziwne, bo chodzi do tej samej szkoły co ja i mówiła, że już wcześniej mnie widziała, ale że ja bujam w obłokach 24/7, to oczywiście jej nie zauważałam XD
Poza tym nie oddychałam świeżym powietrzem prawie od tygodnia i zawraca mi się w głowie, czas się w końcu dotlenić.
Patrzyłam na swoje zdjęcia z czasów ostrej diety i wyglądałam naprawdę o wiele lepiej niż teraz, mogłabym być nawet jeszcze chudsza niż wtedy. Teraz jestem tłusta, widać mi wałeczki nawet jak stoję (jak siedzę to po prostu masakra) no i czuję się z tym okropnie. Gdyby nie to, że chodzę do dietetyka i mama mnie pilnuje z jedzeniem, to zrobiłabym sobie tak 800 kcal dziennie jak kiedyś. Ale pani dietetyk powiedziała, że ona zauważy, jeśli będę kombinować. Boję się, ale zaryzykuję, bo naprawdę nie mogę już na siebie patrzeć. Mogłabym nosić takie super ubrania, gdybym tylko ważyła 5-10 kg mniej. Teraz chowam się za wielkimi bluzkami, żeby nikt nie zobaczył mojego ciała. Może i szkoda mi znowu tracić zdrowie na diety typu HSGD, ale tak bardzo chciałabym być chudzinką...
No nic, będę próbować. Muszę się jeszcze wyzbyć chęci na obżeranie się, bo to mnie najbardziej dobija i za łatwo temu ulegam.
Postaram się jeszcze ćwiczyć, bo pamiętam jaką radość mi sprawiało kiedyś chociażby zrobienie przysiadów, mimo tego, że zawracało mi się w głowie.
Poza tym, robi się cieplej więc będę mogła wychodzić sobie z pieskiem do lasu. Ach, kocham las!
Przez te parę dni, kiedy siedziałam w domku, miałam duuuużo czasu (w końcu!) na Little Space (czas kiedy czujesz się dzieckiem, oglądasz bajki, kolorujesz itp.) i mogłam się w tym zatracić. To takie smutne, że mam na to mało czasu, bo to w sumie jedna z niewielu rzeczy, która mnie cieszy i mogę być wtedy 100% sobą. Na co dzień, kiedy jestem przy innych ludziach np. w szkole, albo choćby przy rodzicach, to nie mogę się pokazywać z tej strony maluszka, bo, no spójrzmy prawdzie w oczy, mam już 17 lat, czy chcę, czy nie...
No ale, cieszę się chociaż z tego, że w swoim pokoju mogę być sobą i robić to, co lubię.
Będę jeszcze na pewno pisać o DDlg, Little Space itp i moim "doświadczeniu" z tym, tyle, co napisałam wyżej to taka namiastka![:)]( ":)")
Boję się w sumie powrotu do szkoły. Mimo, że miałam tylko parę dni przerwy, to się tak jakby odzwyczaiłam. Wiem, to dziwne, no ale... Jeszcze gorzej, jak były ferie- tak się przyzwyczaiłam do przebywania w Little Space i do wolnego czasu, że potem płakałam myśląc o powrocie do szkoły, mimo, że nie chciałabym iść do żadnej innej.
Jeśli poruszyłam już tematy rzeczy, które mnie martwią- muszę znaleźć jakieś niedrogie produkty, które naprawią moją skórę. Mianowicie, na czole i kościach policzkowych mega się łuszczy, mimo że złuszczam ją cały czas peelingami, a w strefie T mam mega rozszerzone, brzydko wyglądające pory. Nie chcę nosić dużo tapety i zakrywać tą biedną skórę, ale nie mam wyjścia, bo wygląda okropnie. Chyba uzbieram sobie znowu na kosmetyki z Tołpy, bo mi pomagały. Ech, jejku, tyle spraw, które mnie martwią i mało tych, które cieszą. Na pocieszenie słodka piosenka:
Poza tym nie oddychałam świeżym powietrzem prawie od tygodnia i zawraca mi się w głowie, czas się w końcu dotlenić.
Patrzyłam na swoje zdjęcia z czasów ostrej diety i wyglądałam naprawdę o wiele lepiej niż teraz, mogłabym być nawet jeszcze chudsza niż wtedy. Teraz jestem tłusta, widać mi wałeczki nawet jak stoję (jak siedzę to po prostu masakra) no i czuję się z tym okropnie. Gdyby nie to, że chodzę do dietetyka i mama mnie pilnuje z jedzeniem, to zrobiłabym sobie tak 800 kcal dziennie jak kiedyś. Ale pani dietetyk powiedziała, że ona zauważy, jeśli będę kombinować. Boję się, ale zaryzykuję, bo naprawdę nie mogę już na siebie patrzeć. Mogłabym nosić takie super ubrania, gdybym tylko ważyła 5-10 kg mniej. Teraz chowam się za wielkimi bluzkami, żeby nikt nie zobaczył mojego ciała. Może i szkoda mi znowu tracić zdrowie na diety typu HSGD, ale tak bardzo chciałabym być chudzinką...
No nic, będę próbować. Muszę się jeszcze wyzbyć chęci na obżeranie się, bo to mnie najbardziej dobija i za łatwo temu ulegam.
Postaram się jeszcze ćwiczyć, bo pamiętam jaką radość mi sprawiało kiedyś chociażby zrobienie przysiadów, mimo tego, że zawracało mi się w głowie.
Poza tym, robi się cieplej więc będę mogła wychodzić sobie z pieskiem do lasu. Ach, kocham las!
Przez te parę dni, kiedy siedziałam w domku, miałam duuuużo czasu (w końcu!) na Little Space (czas kiedy czujesz się dzieckiem, oglądasz bajki, kolorujesz itp.) i mogłam się w tym zatracić. To takie smutne, że mam na to mało czasu, bo to w sumie jedna z niewielu rzeczy, która mnie cieszy i mogę być wtedy 100% sobą. Na co dzień, kiedy jestem przy innych ludziach np. w szkole, albo choćby przy rodzicach, to nie mogę się pokazywać z tej strony maluszka, bo, no spójrzmy prawdzie w oczy, mam już 17 lat, czy chcę, czy nie...
No ale, cieszę się chociaż z tego, że w swoim pokoju mogę być sobą i robić to, co lubię.
Będę jeszcze na pewno pisać o DDlg, Little Space itp i moim "doświadczeniu" z tym, tyle, co napisałam wyżej to taka namiastka
Boję się w sumie powrotu do szkoły. Mimo, że miałam tylko parę dni przerwy, to się tak jakby odzwyczaiłam. Wiem, to dziwne, no ale... Jeszcze gorzej, jak były ferie- tak się przyzwyczaiłam do przebywania w Little Space i do wolnego czasu, że potem płakałam myśląc o powrocie do szkoły, mimo, że nie chciałabym iść do żadnej innej.
Jeśli poruszyłam już tematy rzeczy, które mnie martwią- muszę znaleźć jakieś niedrogie produkty, które naprawią moją skórę. Mianowicie, na czole i kościach policzkowych mega się łuszczy, mimo że złuszczam ją cały czas peelingami, a w strefie T mam mega rozszerzone, brzydko wyglądające pory. Nie chcę nosić dużo tapety i zakrywać tą biedną skórę, ale nie mam wyjścia, bo wygląda okropnie. Chyba uzbieram sobie znowu na kosmetyki z Tołpy, bo mi pomagały. Ech, jejku, tyle spraw, które mnie martwią i mało tych, które cieszą. Na pocieszenie słodka piosenka: